ชีวิตของนายทหารรับจ้าง

"เอ็มม่า ไปรอที่ประตู​ ฉันจะล่อฮันเตอร์เอง.."

เสียงเข้มกล่าวเรียบ​ หญิงสาวผู้ถูกเรียกพยักหน้าเเละรีบวิ่งไปอีกฝั่ง​ ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆ​ ควบคุมการหายใจเเละสมาธิเพื่อสงบจิตใจอย่าตื่นตระหนก

   ​ เสียงหัวใจดังขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก​ เป็นสัญญาณ​ถึงนักล่าที่เข้ามาใกล้​ สามเมตรสุดท้ายก่อนถึงตัว​ ชายหนุ่มพุ่งไปด้านหน้า​ โซ่สีดำถูกเหวี่ยงตามหลังหมายทำให้บาดเจ็บ​ ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบเข้าช่องหนึ่งระหว่างกำแพง​ เสียงฝีเท้าเงียบลง​ นักล่าเดินเข้ามาหลังจากคิดว่าคงซ่อนตัวอยู่​ เมื่อนักล่าใกล้เข้าประชิดชายหนุ่มล้มไม้กระดานใส่เข้าอย่างจัง​ ผู้ล่าร้องโอดโอยหยุดเคลื่อนไหว​ ชายหนุ่มใช้จังหวะนี้วิ่งผ่านผู้ล่าไปและใช้ปลอกแขนสุดท้ายดีดตัวไปยังเส้นทางทิศมุ่งสู่ประตู​ นักล่าหันมองด้วยความเจ็บใจ

   "เอ็มม่า​ ไปรึยัง" 

   ชายหนุ่มถามขึ้นในช่องสื่อสาร

   "กำลังออกจ่ะ  อ๊ะ! ไปก่อนนะ​ เจอกันคฤหาสน์" 

   หญิงสาวตอบกลับก่อนจะหายไป​ สัญลักษณ์​ปรากฏขึ้นเป็นคำตอบว่า​ รอด​ ชายหนุ่มจึงหันมากดรหัสประตูหน้าตน​ 

   "จะรีบไปไหนไอหนูหมวกฮูด! " 

นักล่าคำรามขึ้น​ ชายหนุ่มหันไป​ ก่อนจะแลบลิ้นใส่

   "ก็.... กลับบ้านน่ะสิครับ​ คุณ​เบน"

   ชายหนุ่มวิ่งเข้าประตูเเละถูกวาร์ปไป​ สัญลักษณ์​ปรากฏขึเนอีกครั้ง​ เบนหางคิ้วกระตุก

   "แสบนักนะ​ เจ้าหนูนาอิบ" 

.

   ตอนเเรกมันก็จะมึนหน่อยๆ